Abstrakt

Głównym celem niniejszego artykułu jest przeanalizowanie dostępnej literatury pod kątem wpływu samobójstwa dziecka na strukturę rodzinną i relacje między jej członkami. Przeanalizowano dostępną literaturę z lat 1976-2021. Analiza wykazała, że rodziny porzucone po samobójczej śmierci członka rodziny doświadczają poczucia zranienia, zaprzeczenia, szoku i złości, urazy, wstydu i poczucia winy. Ostracyzm społeczny wpływa na wykluczenie społeczne rodzin dotkniętych samobójczą śmiercią dziecka, które pozbawione są należytego wsparcia ze strony instytucji i społeczności. Rodziny pogrążone w żałobie, będąc w szoku i dezorientacji na początku żałoby, nie miały nikogo do kogo mogłyby zwrócić się o pomoc. Nagła śmierć dziecka w wyniku samobójstwa prowadzi do pogłębienia traumy i uniemożliwia proces żałoby. Osoby po stracie odczuwają potrzebę nadania śmierci jakiegoś sensu. Wyniki poszukiwań literatury nie są jednakże zadowalające, co jest przyczynkiem do własnych badań pod kątem doświadczenie żałoby przez rodzinę po śmierci ich dziecka w wyniku samobójstwa. Wyniki badań pokazują mały rozwój tematu postwencji po samobójczej śmierci dziecka. Edukacja społeczna na ten temat nie istnieje.