Abstrakt

Aby skutecznie zmienić postawę każdej jednostki wobec bezpiecznych zachowań, konieczna jest znacząca regulacja świadomości społecznej. Zgodnie z potrzebami przygotowania człowieka do bezpiecznych czynności życiowych, w teorii i praktyce pedagogicznej prowadzone są aktywne poszukiwania sposobów i środków kształtowania kultury bezpieczeństwa wśród młodszego pokolenia. Zadaniem szkolnictwa wyższego jest wykorzystanie zespołu oddziaływań pedagogicznych w celu kształtowania i rozwijania kultury bezpiecznego życia u przyszłych specjalistów o różnych profilach. Biorąc pod uwagę definicje „kultury bezpieczeństwa”, „kultury bezpieczeństwa życia” oraz jej elementy konstrukcyjne, w artykule określono kierunki kształtowania się kultury bezpieczeństwa życia studentów uczelni wyższych spójnego z ramami współczesnego paradygmatu bezpieczeństwa. Określono główne poziomy kształtowania kultury bezpieczeństwa życia - indywidualny, zbiorowy i publiczno-państwowy. Zidentyfikowano zadania szkolnictwa wyższego w zakresie bezpieczeństwa oraz działania mające na celu tworzenie kultury bezpieczeństwa w życiu studentów. Kształtowanie wysokiej kultury bezpieczeństwa wymaga ciągłego szkolenia, w trakcie którego specjalista musi kształtować osobistą kulturę bezpiecznego życia i zachowania w sytuacjach awaryjnych. Jednocześnie edukacja powinna mieć charakter proaktywny, co pozwoli społeczeństwu przejść od priorytetu ochrony przed skutkami sytuacji nadzwyczajnych do zapobiegania ich wystąpieniu, eliminowania przyczyn zagrożeń i zapewnienia bezpieczeństwa własnego życia. Konieczne jest przejście na model kształcenia oparty na kompetencjach, znacznie zwiększający zakres części praktycznej. Powstaną wówczas odruchy behawioralne, które zagwarantują bezwarunkowe przestrzeganie zasad bezpieczeństwa.